Trouwring en religieDe Egyptenaren waren de eersten die een soort trouwring gemaakt van gras gebruikten om personen aan elkaar te verbinden. Pas vele duizenden jaren later, na het gebruik van plantaardige ringen en leren ringen, werd de metalen trouwring populairder in het Romeinse Rijk en andere culturen.
De eerste “echte” trouwring kwam voor in het oude Griekenland. De Grieken dachten dat de vierde vinger van de linkerhand een ader had met een directe verbinding naar het hart, de “vena amori” , de liefdesader. Deze ader werd als het ware “vastgelegd” door een trouwring. Een ring heeft geen begin en geen einde, en zo heeft de liefde ook geen einde.
Een tijd lang was de trouwring alleen een symbool om aan te geven dat een vrouw het bezit was van de man.
Interessant is ook om te weten dat een trouwring voor mannen pas gebruikelijk werd in de tweede Wereldoorlog toen mannen een trouwring gingen dragen als herinnering aan hun vrouwen aan het thuisfront.
Trouwring en ChristendomDe Bijbel doet geen uitspraken over het wél of niet dragen van een trouwring, de enige ringen die in de Bijbel worden genoemd zijn de zegelringen die meer als symbool van autoriteit en status werden gebruikt. Pas in de 9e eeuw voor Christus werd de trouwring populair en was gebaseerd op de filosofie van de Oude Grieken.
Trouwring en JudaismeDe trouwring in het Judaisme werd pas in de Middeleeuwen populair als betaling van de bruidsprijs. De bruidsprijs was een van de 3 manieren om een vrouw te contracteren. Met de trouwring “koopt” de bruidegom de bruid niet, zij is ook niet zijn slavin, wat hij wel “koopt” is exclusieve intimiteit met haar man. De trouwring is een symbool en hoeft zeker niet duur te zijn. Een eenvoudige gouden band zonder edelstenen is voldoende.
Trouwring en ProtestantismeHet Protestantisme is een afscheiding van het Christendom en een van de tradities die de Protestanten veranderden was het dragen van de trouwring aan de linkerhand.
Trouwring en andere gelovenOok andere geloven wordt de trouwring gebruikt, alhoewel ook deze traditie uit het Westen komt. De vrouw mag kiezen aan welke vinger zij de ring draagt, de man mag niet kiezen. Islamistsche mannen mogen de trouwring niet aan hun wijs- of middelvinger dragen. Ook mag de trouwring van de man niet van goud zijn gemaakt. De uitwisseling van de trouwring mag niet in het openbaar gebeuren maar moet in privésfeer gebeuren met de naaste familie.
Trouwring en HindoeismeDe trouwring komt niet voor in het Hindoeisme alhoewel de Westerse gewoonte van het uitwisselen van trouwringen steeds vaker voorkomt. De meest bruiden dragen de traditionele “sindoor” – de rode punt, om te laten zien dat zij zijn getrouwd.
|
| http://juwelierjos.nl |
